Όλοι αντιλαμβανόμαστε ότι η διαφυγή και η σωτηρία για ένα αρτιμελές μέλος της κοινωνίας μας είναι πιο εύκολη σε σχέση με ένα άτομο με αναπηρία σε περιπτώσεις φυσικών καταστροφών(πυρκαγιάς,σεισμού). Άνθρωποι σε στέγες διαβίωσης,ξενώνες,ιδρύματα ή χώρους μαζικής εστίασης αντιμετώπισαν πρόβλημα διαφυγής και διάσωσης λόγω έλλειψης πρόσβασης σε καταφύγια, καθυστερήσεις ή αποτυχία στην παροχή χρήσιμων πληροφοριών(πχ κείμενα σε μορφή γραφής Braille, οπτική σήμανση, ειδικοί ηχητικοί ή φωνητικοί μηχανισμοί κινδύνου, έλλειψη medical kit). Το ερώτημα που τίθεται από άτομα με αναπηρία είναι κατά πόσο το κράτος είναι έτοιμο με τους μηχανισμούς και τα πρωτόκολλα ασφάλειας των κτηρίων να προβεί στη διάσωση τους.