Η χειμερία νάρκη της κατάθλιψης δεν είναι τόσο μια σκόπιμη εξορία, όσο ένα αργό κλείδωμα πορτών. Όταν αισθάνεσαι αποχαυνωμένος και η μέρα σου είναι ένας φαύλος κύκλος αδράνειας και απελπιστικών σκέψεων, είναι δύσκολο να βρεις τη δύναμη να πας στη συναυλία ενός φίλου, να βγεις για έναν καφέ ή να απαντήσεις σε ένα μήνυμα. Από προσωπική εμπειρία, έχω δει ότι η ασθένεια κάνει τα πάντα για να σε πείσει για το πόσο φριχτός είσαι, οπότε αρχίζεις να βλέπεις την απομάκρυνσή σου από φίλους και την απουσία σου από περιστάσεις σαν μια διαστρεβλωμένη χάρη. Φιμώνεις τον εαυτό σου φοβούμενος ότι τα ουρλιαχτά μέσα σου θα χαλάσουν την ατμόσφαιρα για τους υπόλοιπους.
Έπειτα, αυτός ο φόβος ότι θα ρίξεις τη διάθεση των άλλων αρχίζει να σπέρνει ενοχές. Οι καταθλιπτικοί κουβαλάνε πολλές ενοχές. Η κατάθλιψη είναι μια δίνη με τεράστια βαρυτική έλξη. Τα αγαπημένα πρόσωπα που έχουν μάθει να αφήνονται, να φροντίζουν, να συναισθάνονται και να ανησυχούν, φθείρονται διαρκώς και ξεθωριάζουν σαν βότσαλα στην άμμο. Είναι αδύνατο να δίνεις τόση αγάπη και φροντίδα σε ένα άτομο που δεν είναι ικανό να ανταποδώσει και το γνωρίζουμε αυτό.Η κατάθλιψη αντιμετωπίζεται μην αφήνεσαι μόνος στο πρόβλημα ΠΑΛΕΨΕ ΤΟ
