Είναι δύσκολο κάποιοι να ανταποκριθούν στις προσδοκίες σας όταν δεν γνωρίζουν ποιες είναι αυτές, αλλά ίσως εξακολουθείτε να βλέπετε αυτή την αποτυχία ως μια παραβίαση της κοινωνικής σας σύμβασης. Για παράδειγμα, κάποιοι υποστηρίζουν ότι άκουγαν τα προβλήματα φίλων τους για χρόνια, ακόμα κι αν τους ήταν πολύ δύσκολο, επειδή περίμεναν οι φίλοι τους να κάνουν το ίδιο για αυτούς όταν θα ήθελαν να μιλήσουν για τα προβλήματά τους. Όταν  αυτό δεν συνέβη, οι φιλίες αυτές έληξαν.

Οι σιωπηρές προσδοκίες είναι σχεδόν σίγουρο ότι δεν θα πραγματοποιηθούν. Μιλώντας ανοιχτά σχετικά με το τι περιμένετε απ’ τους άλλους ανθρώπους, μπορεί να βελτιώσει τις πιθανότητες της εκπλήρωσης ή όπως υποστηρίζουν οι ειδικοί: Μαθαίνοντας να μην περιμένω  από τους ανθρώπους να γνωρίζουν τι θέλω και χρειάζομαι, έχω μάθει να είμαι πιο σαφής στην επικοινωνία μου μαζί τους. Δεν περιμένουμε να ξέρουν γιατί είμαστε θυμωμένοι. Προσπαθούμε να τους εξηγήσουμε το λόγο που νιώθουμε αναστατωμένοι.

Ταυτόχρονα, δεν είναι ρεαλιστικό να σκέφτεστε απλώς ότι το να επικοινωνείτε ανοιχτά τις προσδοκίες σας, θα κάνει τους ανθρώπους να συμπεριφερθούν όπως θέλετε. Το γεγονός ότι τα παιδιά δεν συμμορφώνονται πάντα με τις προσδοκίες των γονιών τους, φαίνεται να είναι ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο. Αυτό τονίζει ένα δεύτερο είδος κοινωνικού συμβολαίου, το οποίο βασίζεται στην εξουσία και όχι στην αμφίδρομη αμοιβαιότητα μιας φιλίας. Οι γονείς υποθέτουν ότι τα παιδιά τους πρέπει να υπακούσουν στις προσδοκίες τους, επειδή οι ενήλικες έχουν την εξουσία να διαχειρίζονται τις δουλειές του σπιτιού.

Ίσως αναρωτηθείτε: δεν είναι λογικό οι γονείς να περιμένουν ορισμένα πρότυπα συμπεριφοράς απ’ τα παιδιά τους; Εάν δεν το καταφέρετε, θα γίνετε ένας ανεύθυνος γονιός.  Όμως, πρέπει να περιμένετε ότι τα παιδιά σας δεν θα ακολουθούν αυτά τα πρότυπα συνέχεια. Εσείς υπακούατε πάντα στις προσδοκίες των γονιών σας; Το έχει κάνει κανένα παιδί; Είναι εξωπραγματικό το να σκέφτεται κανείς ότι θα γίνει αυτό. Το ερώτημα είναι τι να κάνετε όταν τα παιδιά δεν ακολουθούν τους κανόνες που έχετε θέσει για να τα βοηθήσετε να είναι ασφαλή, υγιή και να αναπτύσσουν τις δυνατότητές τους. Εάν σκέφτεστε ότι η απάντηση είναι να δυσαρεστηθείτε και να θυμώσετε, να φωνάζετε και να απειλείτε, ίσως να θέλετε να εξετάσετε άλλες εναλλακτικές.

Ίσως να έχετε παρατηρήσει σε αυτό το άρθρο τη διάκριση ανάμεσα στις πραγματικές και στις μη πραγματικές προσδοκίες. Αυτή η διάκριση είναι τόσο σημαντική που η έκφραση θα πρέπει να διατυπωθεί ως: Οι μη ρεαλιστικές προσδοκίες είναι προκατειλημμένες δυσαρέσκειες. Το να πιστεύετε ότι μία άρρητη προσδοκία θα σας φέρει αυτό που θέλετε, είναι μία μαγική σκέψη που δεν είναι ρεαλιστική. Προσδοκώντας ότι κάνοντας κάτι που στο παρελθόν σας είχε οδηγήσει ανεπιφύλακτα στο αποτέλεσμα που θέλατε, είναι ρεαλιστικό. Περιμένοντας απ’ τους άλλους να κάνουν ό,τι σας συμφέρει, είναι μη ρεαλιστικό. Περιμένοντας τους άλλους να κάνουν κάτι που σας συμφέρει από κοινού, μπορεί να είναι ρεαλιστικό.

Δεν πρέπει να εμμένουμε σε προσδοκίες αλλά να αναζητούμε αυτά για τα οποία είμαστε ευγνώμονες, ακόμα κι όταν τα πράγματα δεν βαίνουν όπως ελπίζουμε και έτσι θα βιώνουμε τη γαλήνη περισσότερο από τη δυσαρέσκεια.

Εγώ κάνω τα δικά μου κι εσύ τα δικά σου.

Δεν ήρθα σε αυτόν τον κόσμο για να ανταποκριθώ στις προσδοκίες σου,

Κι εσύ δεν ήρθες σε αυτόν τον κόσμο για να ανταποκριθείς στις δικές μου προσδοκίες.

Εσύ είσαι εσύ κι εγώ είμαι εγώ.

Κι εάν κατά τύχη τα βρούμε, αυτό θα είναι υπέροχο.

Εάν πάλι όχι, δεν είναι στο χέρι μας.