1. Πεζοδρόμιο – Parking – Ράμπες

Όλα αυτά αποτελούν όψεις του ίδιου κακού. Έλλειψη σεβασμού, στο δικαίωμα μου για ζωή. Τα πεζοδρόμια με αναγκάζουν να κυκλοφορώ από τον δρόμο και να ρισκάρω να πάθω πολλά χειρότερα, από αυτά που ήδη έχω. Μιλάμε για parking ΑμεΑ, που δεν τα σέβεται κανείς. Eίμαι κυριολεκτικά αποκλεισμένος από πολλά μέρη της πόλης, καθώς δεν έχω τη δυνατότητα να περνάω ώρες κάνοντας κύκλους. Οι ράμπες, είναι η πιο πικρή ιστορία. Ανεβαίνω στο πεζοδρόμιο, το διασχίζω και όταν φτάνω στην άλλη μεριά, η ράμπα είναι καταλυμένη.Aναγκάζομαι να γυρίσω πίσω, να βγω στο δρόμο και να προχωρήσω παράλληλα με το πεζοδρόμιο.

2. Πολιτεία
Άνθρωποι σε γραφεία, κουνούν το κεφάλι με κατανόηση και συμπόνια. Λένε ότι θα κάνουν ότι μπορούν και τελικά δε γίνεται τίποτα. Tα χέρια τους είναι δεμένα. Ζητούν κατανόηση και πάνε σπίτι τους, γιατί η ώρα πέρασε και πρέπει να σχολάσουν. Τα κωλοπροβλήματα όμως, δε σχολάνε όπως αυτοί…

3. Δικαιώματα
Αυτό είναι μια μεγάλη παρεξήγηση. Δεν υπάρχει τέτοιο πράμα.

4. Διασκέδαση
Η διασκέδαση μου έχει να κάνει αποκλειστικά με τους φίλους μου! Όταν είμαστε μαζί, γελάμε σαν να μην υπάρχει αύριο. Ξεχνάω τα πάντα, είμαι ο φίλος με την αναπηρία  με τα φιλαράκια του. Δεν είμαι ένα ανάπηρο παλικάρι. Ο κόσμος έχει τα ίδια χρώματα πριν και μετά το ατύχημα. Χαρούμενα και αισιόδοξα.

5. Συμπεριφορά ανθρώπων
Εδώ υπάρχει ένα μεγάλο κενό που πρέπει να καλυφτεί. Κάθομαι σε ηλεκτρικό καρότσι και μου φέρονται σαν να είμαι πυρηνική βόμβα. Φέρονται με ευγένεια και προσοχή, όχι γιατί είμαι καλό παιδί αλλά γιατί φοβούνται. Τρέμουν στην ιδέα μην “πέσω” και “σπάσω”. Παραβλέπουν το γεγονός ότι είμαι ήδη “σπασμένος” και για αυτό κινούνται σε λάθος κατεύθυνση. Κόλλημα είναι αυτό που χρειάζομαι. Ένα χαμόγελο, μια καλημέρα και να με κοιτάς σαν έναν ακόμη  τεράστιο πρόβλημα

Έχω κάνει απλά τα πράματα στο μυαλό μου. Αυτό με βοηθάει πολύ. Είναι ζήτημα επιλογής, τι γκριμάτσα επιλέγω να κολλήσω στη φάτσα μου. Τι κουβέντα θα πω και τι σκέψη θα κάνω. Επιλέγω αυτά που μου δίνουν δύναμη. Δεν είναι εύκολο αλλά είναι εφικτό. Μια καθημερινή μάχη, για το ποιος θέλω να είμαι. Διαλέγω τον  εαυτό μου που μπορεί τη μια στιγμή να βγαίνει απ’ το χειρουργείο και την άλλη να λέει ανέκδοτα. Δεν είμαι τρελός. Είμαι οι επιλογές μου και διαλέγω κάθε τι αισιόδοξο και φωτεινό.

7. Εργασία    
Αν ήμουν στο εξωτερικό θα είχα τρεις δουλειές και τρόπους να προσφέρω όλα αυτά που καλλιεργούσα μέσα μου τα δύσκολα χρόνια. Στη χώρα που ζούμε, χρειάζονται μονάχα πόδια για να ανεβαίνουν σκάλες και χέρια για να βγάζουν φωτοτυπίες.

8. Επίδομα αναπηρίας 
Ένα χρηματικό πόσο που δείχνει στους “έξω” ότι είμαστε κράτος πρόνοιας. Δεν σχετίζεται με τις ανάγκες του ανάπηρου, αλλά με τις προσθαφαιρέσεις του κρατικού προϋπολογισμού. Σήμερα όμως μας έχουν κάνει να τρέχουμε να το πάρουμε και να λέμε και χίλια ευχαριστώ.

9. Καροτσάκι    
Ένας ντενεκές με ρόδες είναι το καρότσι μου, που έχει όμως για μένα τεράστια αξία. Είναι τα χέρια μου και τα πόδια μου. Η ελευθερία μου. Χάνεται μια βίδα και τρέμω σαν παιδάκι μέσα σε σκοτεινό δάσος. Οι δρόμοι της πόλεις, δεν αφήνουν περιθώρια για καρότσι που υπολειτουργεί. Όλες οι κινήσεις πρέπει να γίνονται με ακρίβεια και προσοχή, αλλιώς το καρότσι θα αντικατασταθεί με κρεβάτι.