Μια πραγματική υπόθεση υιοθεσίας, που αξίζει να γνωρίσουμε και να παραδειγματιστούμε.
Ήταν στην αρχή της καριέρας μου, σε περίοδο εγγραφών, όταν ένα πρωινό του Σεπτέμβρη μπήκε στο γραφείο μου η κυρία Μελπομένη. Ενδιαφερόταν να ξεκινήσει η κορούλα της Αγγλικά και αφού με ρώτησε για τα μαθήματα μου είπε με ένα πολύ απλό και φυσικό τρόπο: «Θέλω να σας πω οτι η Συλβάνα μας είναι υιοθετημένη. Έχουμε υιοθετήσει κι ένα αγοράκι, το Στέφανο. Τα παιδιά φυσικά γνωρίζουν για την υιοθεσία τους από την πρώτη στιγμή και όλα αυτά τα χρόνια συνεργαζόμαστε με τους κοινωνικούς λειτουργούς και τους ψυχολόγους του ιδρύματος ώστε και εμείς και τα παιδιά να έχουμε την καλύτερη δυνατή υποστήριξη .»
Ένοιωσα τα μάτια να έχουν γίνει τεράστια από θαυμασμό!
Μεγάλωσα σε μια οικογένεια που κάθε φορά που αναφερόταν το θέμα της υιοθεσίας, ένα θέμα ταμπού εκείνα τα χρόνια – και δυστυχώς σε ένα βαθμό ακόμα και σήμερα , οι γονείς μου το αντιμετώπιζαν ως μία απόλυτα φυσιολογικη και αξιοθαύμαστη διαδικασία, πράγμα που με έκανε να νοιώθω πολύ υπερήφανη για εκείνους. Πολύ αργότερα και όταν τα παιδιά μου ήταν στις τελευταίες τάξεις του σχολείου, έμαθα από τη μητέρα μου ότι ήταν υιοθετημένη. Εκείνη είχε τους δικούς της λόγους να το κρατήσει μυστικό τόσα χρόνια και την καταλαβαίνω, για εμάς τα παιδιά βέβαια ήταν κάτι που δεν έκανε καμμία διαφορά, δεν είχε καμμία σημασία. Ανατρέχοντας δε να εντοπίσω στη συμπεριφορά της γιαγιάς μου ή του παππού μου κάποια συμπεριφορά ή κάποια έστω και ελάχιστη ένδειξη που να μαρτυρά κάτι τέτοιο, δε μπόρεσα να βρω ούτε μία. Τη λάτρευαν και της πρόσφεραν ό,τι περισσότερο μπορούσαν και κυρίως αγάπη, παιδεία και μόρφωση.
Έτσι λοιπόν, είχα την ευλογία να γνωρίσω την οικογένεια της κυρίας Μελπομένης και του συζύγου της και να βιώσω από κοντά τον τρόπο που μεγάλωναν τη Συλβάνα και το Στέφανο. Έβλεπα κυρίως εκείνη μιας και ο σύζυγος της εργαζόταν πολλές ώρες λόγω επαγγέλματος.
Στα χρόνια που ακολούθησαν, ο θαυμασμός μου για την κυρία Μελπομένη, το σύζυγο της και τη σχέση της με τη Συλβάνα μεγάλωνε κάθε μέρα.Το ενδιαφέρον της και η έγνοια της για τα παιδιά ήταν εκπληκτικά. Ερχόταν συχνά και ρωτούσε και για τη μάθηση τους αλλά κυρίως για τη συμπεριφορά τους. Ήθελε να γίνουν σωστοί άνθρωποι με αρχές, αξίες και σεβασμό. Φρόντιζε τα παιδιά με περισσή ευθύνη και αγάπη. Θυμάμαι, το κοριτσάκι της είχε ένα θέμα με τα δοντάκια του και την πήγαινε κάθε μήνα στη Γαλλία για να της κάνει ορθοδοντική, μιας και στην Ελλάδα δεν υπήρχαν γιατροί ειδικοί που θα μπορούσαν να αναλάβουν αυτό το συγκεκριμμένο πρόβλημα!
Όχι, αυτοί οι άνθρωποι δεν ήταν πλούσιοι, ούτε είχαν πτυχία και σπουδές. ΑΓΑΠΗ είχαν. Αγάπη χωρίς όρους! Κι αυτό τους έκανε αξιοθαύμαστους!
Τα χρόνια πέρασαν, τα παιδιά μεγάλωσαν και ολοκλήρωσαν τη μάθηση τους κοντά μου, έφυγαν για σπουδές. Κάθε φορά που συναντούσα τη μητέρα τους και ρωτούσα για τα παιδιά, της έλεγα πόσο τη θαυμάζω ως μητέρα. Μου απαντούσε πάντα με το σεμνό της χαμόγελο.
Τα παιδιά δεν τα είχα δει από τότε. Μέχρι που το ευλογημένο facebook με έφερε κοντά με τη Συλβάνα. Η χαρά μου ήταν τόσο μεγάλη! Είχα να τη δω από κοριτσάκι και είχε γίνει μια πανέμορφη κοπέλα!
Βρεθήκαμε και είχαμε τόσα να πούμε! Μου είπε οτι είχε διαβάσει το άρθρο μου για τη γιορτή της μητέρας και το διάβασε και στη μητέρα της και έκλαιγαν κι οι δυο τους, μου μίλησε με τόση αγάπη και ευγνομωσύνη για τους γονείς της και για την κοινωνική λειτουργό που του στήριζε από παιδιά μέχρι σήμερα – τη νοιώθουμε πια μέλος της οικογένειας μας!
Ο πατέρας της που τον υπεραγαπούσε και τον έχασε λίγα χρόνια μετά την ενηλικίωση της, τη συμβούλευε να φροντίζει να στέκεται στα δικά της πόδια στη ζωή, να είναι ανεξάρτητη και να κάνει παρέα πάντα με ανθρώπους που είναι πιο ψηλά από εκείνη. » Αν διαλέγεις φίλους που είναι στη δική σου κατηγορία ή πιο κάτω, δε θα μπορέσεις ποτέ να εξελιχθείς ως προσωπικότητα! » Πόσο προχωρημένος τρόπος σκέψης!
Μου μίλησε για τη μητέρα της που από μικρά παιδιά τα πήγαινε στην ετήσια γιορτή που έκανε το ίδρυμα, που τους έδειχνε το κρεββατάκι που κοιμόντουσαν μέχρι να υιοθετηθούν, που τους είχε πει ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΣΤΙΓΜΗ πως όποτε θέλουν να αναζητήσουν τη βιολογική τους μητέρα να της το πουν για να τα βοηθήσει. Κι αυτό τους το έλεγε πολλές φορές στα χρόνια που ακολούθησαν.
Της το ξανάπε τώρα, που έχει μεγαλώσει πια και οι δυνάμεις της δεν τη βοηθούν. Θέλει να είναι ήσυχη οτι τα παιδιά της είναι καλά! Και η απάντηση των παιδιών ήταν: Είμαστε καλυμένοι σ’ αυτό το θέμα, μαμά! Αν υπήρχε κάποιος λόγος να βρούμε τη βιολογική μας μητέρα, θα ήταν μόνο και μόνο για να την ευχαριστήσουμε που έγινε αφορμή να μας υιοθετήσετε εσείς!
Η κυρία Μελπομένη! Η γυναίκα που έβαλε σκοπό της ζωής της να βοηθήσει κι άλλα ζευγάρια να υιοθετήσουν παιδάκια και να φτιάξουν οικογένεια, και το υλοποίησε! Η γυναίκα που δε δίστασε να βάλει αποφασιστικά όρια στα παιδιά της ξέροντας οτι αυτό έπρεπε να κάνει για να τα βοηθήσει, όσο κι αν μέσα της πονούσε γι αυτό!
Η Συλβάνα! Μία νέα γυναίκα που μιλά τόσο ανοιχτά και με τόση ευγνομωσύνη για την υιοθεσία της! Ένα κορίτσι με δυνατή προσωπικότητα που είμαι σίγουρη οτι η κυρία Μελπομένη την καμαρώνει!
Έφυγα από τη συνάντηση μαζί της με το θαυμασμό μου δεκαπλάσιο για όλους τους! Και με την αίσθηση ό,τι είμαι πολύ τυχερή που τους έχω γνωρίσει!
Μια οικογένεια σπάνια, μια οικογένεια τόσο μπροστά για την εποχή της!
Μια οικογένεια που η έννοια ‘μου ανήκεις’ είναι ανύπαρκτη. Υπάρχει μόνο στην ανώτατη της μορφή η έννοια της αγάπης χωρίς όρους, της ελευθερίας, του ‘μαζί’ από επιλογή!
Τους ευχαριστώ για τα τόσα μαθήματα ζωής!
Τους ευχαριστώ που κάθε φορά που τους σκέφτομαι τα μάτια μου βουρκώνουν από συγκίνηση, αγάπη και θαυμασμό!
Άνθρωποι φάροι για μένα και για τόσους ανθρώπους γύρω τους!
